Muzeum Historii Miasta Bagrationowsk

Muzeum Historii Miasta Bagrationowsk

Zamek Preussisch Eylau (Bagrationowsk)
Zamek założony został w latach 1325 – 1326. Pod budowę zamku wybrano płaskie wzgórze, z trzech stron otoczone błotami i zbiornikami wodnymi. W skrzydle wschodnim budowli najprawdopodobniej znajdowała się brama wjazdowa, w części południowej mieściła się kaplica zamkowa, zaś w część północnej zlokalizowana była wieża sanitarna tzw. gdanisko. Na pierwszy piętrze zajmował się refektarz, sala obrad, sypialnie i pomieszczenia, zajmowane przez krzyżackiego urzędnika (pflegera). Drugie piętro pełniło funkcję obronną. Pozostałe pomieszczenia były wykorzystywane na cele gospodarcze.

Za czasów państwa krzyżackiego, zamek jako siedziba pflegera pełnił funkcję centrum administracyjnego, jak również grodu warownego broniącego od południa dostępu do stolicy regionu – Królewca. Współcześnie znane są nazwiska dwudziestu pflegerów krzyżackich. Wśród nich jest Konrad Wallenrod, wielki mistrz Zakonu Krzyżackiego w latach 1391 – 1393.

W 1336 roku zamek i przylegająca osada zostały nazwane Preussisch Eylau. W 1429 roku zamek za zasługi wojenne ofiarowany został Henrykowi von Plauen, którego to herb rodowy stał się w czasach późniejszych częścią herbu miasta. W kolejnych latach zamek wielokrotnie zmieniał właściciela. Był siedzibą starostwa, następnie mieścił się tu zarząd domeny królewskiej, jak również w XVIII wieku przeszedł w ręce prywatne, pod nazwą Henriettenhof. W początku XIX wieku zamek bardzo ucierpiał na skutek pożaru, po którym nie został odnowiony i z czasem popadł w ruinę.
Do czasów współczesnych zachowały się fundamenty zamku głównego oraz w całości gotycki spichrz. Obecnie przygotowywane są plany zagospodarowania całego kompleksu zamkowego do celów turystycznych.

Muzeum Historii Regionu Bagrationowsk
Na terenie powiatu Bagrationowsk, występują również miejsca związane z wojnami napoleońskimi, powszechnie znanymi w historii Europy. Pod Iławą Pruską, czyli obecnym Bagrationowskiem, 7 i 8 lutego 1807 roku, wojska francuskie dowodzone przez samego Napoleona, stoczyły bitwę z rosyjską armią, dowodzoną przez marszałka Lewina Benningsena, wspomaganą przez pruski korpus pod dowództwem gen. Antona L’Estocqa.


Do czasów obecnych zachował się pomnik upamiętniający tę bitwę, wzniesiony w jej pięćdziesiątą rocznicę. Pomnik położony około 1 km na południowy wschód od miasta, w kierunku granicy polsko – rosyjskiej. Jest to wysoki obelisk wykonany z piaskowca w kształcie neogotyckiej wieży, dekorowany medalionami z wizerunkami dowódców wojsk sprzymierzonych przeciw armii napoleońskiej: Benningsena, L’Estocqa oraz Christopha Friedricha Dierickiego – dowódcy 1. dywizji w korpusie pruskim. Po bokach pomnika, na lawetach ustawione są dwie armaty z II poł. XIX wieku. Projekt pomnika powstał w pracowni Fryderyka Stülera, według pomysłu króla Fryderyka Wilhelma IV.

W 1999 roku dzięki staraniom Muzeum Historii Regionu Bagrationowsk oraz Centrum Napoleońskiego w Paryżu, na ścianie domu numer 19 przy ulicy Centralnej, stanowiącego część budynku, w którym od 7 do 17 lutego 1807 roku mieściła się kwatera główna Napoleona, pojawiła się tablica upamiętniająca to wydarzenie. Dom ten od dawna nazywany był „Domem Napoleona”.

Bitwie pod Iławie Pruskiej, również w samym Muzeum Historii Regionu Bagrationowsk poświęcono dużą ekspozycję, zawierającą między innymi makietę bitwy, na której zilustrowane jest usytuowanie wojsk, za pomocą ołowianych figurek żołnierzy obu armii. Muzeum posiada także pamiątki, pozostałe po obecności żołnierzy, jak np. monety pruskie i rosyjskie, żelazne krzyżyki, sakiewki, guziki od mundurów. Obiekty te zostały znalezione podczas prac archeologicznych, prowadzonych na polu bitwy. Muzeum jest także głównym inicjatorem corocznej inscenizacji bitwy, z udziałem grup rekonstrukcyjnych z Rosji, Polski, Litwy i Białorusi.
Prócz tego ekspozycje Muzeum prezentują pamiątki dotyczące historii i kultury Prusów (Natangów), jak również najnowszej historii miasta.

Muzeum organizuje także wystawy czasowe, lekcje muzealne dla dzieci i młodzieży oraz wycieczki po mieście i okolicy śladem pomników historycznych.

Muzeum Historii Regionu Bagrationowsk,
ul. Kaliningradzka 10, Bagrationowsk,
tel. 0074015632084, e-mail: bagrmus@rambler.ru

Muzeum Zamkowe w Kłajpedzie

Muzeum Zamkowe w Kłajpedzie

Zamek w Kłajpedzie po raz pierwszy został wspomniany w dokumencie, który ukazał się 29 lipca 1252 roku. Wtedy to wielki mistrz Zakonu Krzyżackiego, Eberhard von Zeine porozumiał się z kurońskim biskupem Heinrichem w sprawie budowy zamku pomiędzy dwoma rzekami, Nemunas i Dange. W tym też samym roku w dolinie rzeki Dange stanął drewniany zamek, nazwany przez Zakon, Memelburg.

Z powodu, że drewniany zamek zbudowany został na bagnistym terenie, na lokalizację zamku ceglanego został wybrany prawy brzeg rzeki Dange, gdzie planowano również założenie miasta. Główne prace budowlane, przypadające na początek 1399 roku, prowadzone były pod nadzorem najwyższych dostojników Zakonu Krzyżackiego. Tak, wiec w 1407 roku miała miejsce wizyta, celem nadzoru postępu prac budowlanych. Wśród przybyłych był sam wielki mistrz, Ulrich von Jungingen oraz wybitny architekt zamków państwa krzyżackiego, Mikołaj Felenstein. Dlatego zamek w Kłajpedzie nie przejawiał istotnych różnic architektonicznych, w porównaniu z innymi zamkami krzyżackimi.

Muzeum Zamkowe zostało zainaugurowane 1 sierpnia 2002 roku, podczas obchodów 750 – lecia założenia miasta Kłajpeda. Powstało dzięki wieloletnim staraniom wybitnych postaci środowiska kulturalnego i naukowego. Muzeum Zamkowe znajduje się w komnacie księcia Fryderyka, w podziemiach bastionu, gdzie w XVII wieku przechowywana była broń. Wystawy muzealne pokazują rozwój zamku krzyżackiego oraz miasta Kłajpeda w okresie od XIII do XVII wieku.

Muzeum zostało założone zgodnie z współczesnymi standardami. W tunelu prowadzącym do komnaty Fryderyka znajdują się wystawy nawiązujące do różnych etapów życia miasta i zamku na przestrzeni XIII – XVII wieku.
Pierwsze stanowisko pokazuje broń i ozdoby, używanych przez dawnych mieszkańców rejonu Kłajpedy, przez przybyciem na te ziemie rycerzy zakonnych.

Drugie stanowisko poświęcone jest historii rozwoju miasta. Wśród eksponatów na uwagę zasługuje kopia dokumentu założenia zamku oraz makieta p.t. „Obraz zamku kłajpedzkiego i miasta w XIII wieku”. Prócz tego znajdują się różnorodne przedmioty domowego użytku, pochodzące z XIII – XV wieku, odnalezione podczas prac archeologicznych na terenie zamku.

Najważniejszą spośród wystaw Muzeum Zamkowego jest ekspozycja na temat złotego pierścienia inkrustowanego drogocennym kamieniem. Według prof. dr V. Žulkus’a istnieją tylko trzy takie pierścienie pochodzące z tego samego okresu tj. połowy XVI wieku, które mogły należeć do przedstawicieli arystokracji lub duchowieństwa, albo też stanowiły towar tego samego sklepu jubilerskiego. Wystawie towarzyszy ekspozycja renesansowych kafli, akcesoriów do warzenia piwa, narzędzi rzemieślniczych oraz wiele przedmiotów codziennego użytku.

W komnacie usytuowanej najbliżej tunelu wejściowego do komnaty Fryderyka, znajduje się ekspozycja, przedstawiająca życie codzienne w siedemnastowiecznej Kłajpedzie. Na wystawę tę składają się sceny z życia codziennego z udziałem manekinów w strojach charakterystycznych dla tego okresu.

Centralne miejsce największej sali muzealnej zajmuje makieta (2×2,5 m.), obrazująca układ topograficzny zamku i miasta na przestrzeni XVII wieku, połączona ze sceną przygotowań odparcia ataku wojsk szwedzkich na zamek. Można zobaczyć m.in. dwumetrową armatę, znalezioną podczas prac rekonstrukcji mostu, istniejącego tuż obok dawnego zamku krzyżackiego.

Autentyczna broń, drewniane narzędzia oraz przedmioty codziennego użytku z XVI i XVII wieku wystawione są w niszach głównego korytarza. Wśród nich na szczególną uwagę zasługuje wypożyczony z Muzeum Historycznego w Trokach, osiemnastowieczny srebrny puchar kłajpedzkiej gildii kupieckiej, używany tylko na specjalne okazje.

Podczas zwiedzania Muzeum warto rozejrzeć się po odsłoniętych pozostałościach zamku krzyżackiego, m.in. fundamentach z XIV – XVII wieku, odkrytych podczas prowadzonych wykopalisk archeologicznych. Największe wrażenie wywierają fundamenty Wieży Prochowej. Zwiedzający mogą także przejść się wzdłuż najstarszej w Kłajpedzie jezdni, pochodzącej z XVI wieku oraz podziwiać panoramę miasta z bastionu Fryderyka.

Muzeum Zamkowe
ul. Pilies 4, LT-91240 Kłajpeda
tel. 00370 46 41 05 24
e-mail: info@mlimuziejus.lt, www.mlimuziejus.lt

Muzeum Historyczne Litwy Mniejszej w Kłajpedzie

Muzeum Historyczne Litwy Mniejszej w Kłajpedzie

Początki Muzeum związane są z wydarzeniami roku 1924, kiedy to miejscowi przedstawiciele nauki i kultury utworzyli Towarzystwo „Muzeum Regionalne Kłajpedy” („Memeler Landesmuseum e.V.”). 20 czerwca 1924 roku uznawany jest zarówno za dzień powołania Towarzystwa, jak i założenia Muzeum. Niestety kilka lat później niemieccy naukowcy opuszczają Towarzystwo oraz kierownictwo Muzeum. Odtąd Muzeum nie posiada stałego lokalu, również wystawy muzealne nie są już tak liczne, jak dawniej. Ostatni zapis w księdze Muzeum jest z dnia 12 marca 1939 roku. W czasie działań wojennych zostaje zagubiona najważniejsza część przedwojennej kolekcji, a pozostaje tylko zaledwie kilkanaście zbiorów dawnych wystaw, głównie archeologicznych, zachowanych do czasów obecnych.

W 1948 roku w lokalnej prasie Kłajpedy pojawiły się apele nawołujące do ponownego wskrzeszenia Muzeum. Tak też się stało w roku następnym. W dniu 5 lutego 1949 roku G. Christoforova została powołana na pierwszego dyrektora obiektu, a w marcu tego samego roku pierwszym pracownikiem naukowym został J. Alseika. Muzeum funkcjonowało pod nazwą Muzeum Etnografii Regionalnej Kłajpedy. W dniu 17 czerwca 1988 roku zarząd miasta Kłajpedy zadecydował zmienić tę nazwę na Muzeum Historyczne Litwy Mniejszej. Funkcję dyrektora Muzeum od 1992 roku sprawuje dr Jonas Genys.

Obecna ekspozycja muzealna zawiera znaleziska archeologiczne, stare mapy, monety, fotografie, pocztówki, makiety miasta, dzięki czemu zaznajamia zwiedzających z tysiącletnim okresem dziejów regionu kłajpedzkiego. Wystawy etnograficzne ukazują tradycje i życie codzienne rdzennych mieszkańców – Lietuvininkai, jak również obrazują stosunki litewsko – niemieckie na przestrzeni wieków.

Do października 2000 roku kolekcja muzealna składała się z 78 381 obiektów , z czego prawie połowa przypada na znaleziska archeologiczne. Ponad 10 000 eksponatów obejmuje kolekcja etnograficzna, zawierająca obiekty, jak: przedmioty codziennego użytku, drewniane rzeźby, meble, tekstylia, wyposażenie dawnej kuźni. Kolekcję ikonograficzną tworzy ponad 8 000 fotografii i negatywów oraz 661 pocztówek. Kolekcja numizmatyczna zawiera 1208 przedmiotów, w tym 426 monet i 720 banknotów. Kolekcja drukowanych książek, kalendarzy i periodyków składa się z ponad 5 200 egzemplarzy. Natomiast mała kolekcja kartograficzna zawiera 80 obiektów.

Zbiory Muzeum Historycznego Litwy Mniejszej zgrupowane są w następujących działach:

  1. Prehistoria regionu,
  2. Podboje Zakonu Krzyżackiego. Powstanie Litwy Mniejszej,
  3. Kartografia,
  4. Numizmatyka,
  5. Kłajpeda w pierwszej połowie XX wieku,
  6. Kultura ludowa,
  7. Miasto Kłajpeda i okolice w latach 1939 – 1960.

Muzeum organizuje także konferencje i seminaria naukowe, również pracownicy Muzeum biorą udział w podobnych przedsięwzięciach, odbywających się na terenie Litwy i poza granicami kraju. W 1995 roku Muzeum zorganizowało dwie konferencje: „Kłajpeda i Litwa w historycznych zmianach na przestrzeni XX wieku” oraz „Reformacja w Wielkim Księstwie Litewskim i Prusach”. Przedsięwzięcia te zostały zorganizowane przy współpracy z Centrum Teologii Ewangelickiej oraz Centrum Historii Zachodniej Litwy i Prus na Uniwersytecie Kłajpedzkim. Kolejna konferencja z 1998 roku p.t. „Ostatnie badania nad litewskimi zamkami” została przygotowana wspólnie z Centrum Historii Zachodniej Litwy i Prus na Uniwersytecie Kłajpedzkim. W 1999 roku odbyła się konferencja p.t. „Litewskie wybrzeże i problemy jego tożsamości”, zorganizowana wspólnie z Uniwersytetem w Kłajpedzie i Regionalnym Parkiem Wybrzeża Morskiego.

Głównymi naukowymi partnerami Muzeum są: Muzeum Regionu w Lueneburg, Centrum Kultury Prus Wschodnich w Ellingen (Niemcy), Muzeum Warmii i Mazur w Olsztynie. Najbliższe kontakty utrzymywane są z partnerami niemieckimi na rzecz wspólnych badań w zakresie restauracji i zachowania historycznej przeszłości Litwy Mniejszej.

Muzeum wydało także zbiór artykułów na temat historii regionu zatytułowany „Historia i kultura Zachodnich Bałtów”, którego to pierwszy wolumin wydany został w 1992 roku, drugi zaś w 1995 roku. Obecnie trwają prace nad zbiorem materiałów do woluminu trzeciego. Muzeum organizuje również lekcje dla młodzieży szkolnej pod hasłem „Żywa historia”, odbywające się w ramach programu „Stare zawody i warunki życia plemion bałtyckich – Kuršiai, Žemaičiai and Lietuvininkai”.

Program zajęć zawiera się w pięciu niezależnych tematach, jak:

  1. Starożytna ceramika plemion bałtyckich;
  2. Tkactwo i proces przetwarzania lnu w regionie kłajpedzkim;
  3. Starożytna biżuteria i technologia odlewania mosiądzu plemion bałtyckich;
  4. Kowalnictwo i metalurgia w osadach starożytnych Kuršiai;
  5. Życie codzienne i ubiory mieszkańców Kłajpedy w końcu XIX i początku XX wieku. Zajęcia rozpoczynają się od 15 września i trwają przez cały rok szkolny.

Muzeum Historyczne Litwy Mniejszej,
ul. Didžioji Vandens 6, LT-91246 Klaipeda,
tel. 00370 46) 41 05 24,
e-mail: info@mlimuziejus.lt, www.mlimuziejus.lt

Zamek w Gniewie

Zamek w Gniewie

Nazwa Gniew pojawiła się w źródłach pisanych w pierwszej połowie XIII wieku. Dzieje ziemi na której obecnie leży miasto wiąże się z najdawniejszą historią Pomorza. Wykopaliska archeologiczne potwierdzają istnienie licznych grodzisk i osad przy szlaku bursztynowym, którym wędrowali kupcy z dawnego Rzymu nad Bałtyk.

 

W 1282 roku ziemię gniewską zajęli Krzyżacy. Była ich pierwszą posiadłością po lewej stronie Wisły i ważnym punktem oparcia w dalszym rozszerzaniu wpływów. Zamek zbudowany został na przełomie XIII i XIV wieku, jako siedziba konwentu i komtura. W czasach zakonnych był głównym ośrodkiem politycznym i gospodarczym komturstwa. Mimo daleko idącej samodzielności samorządu miejskiego, władza Zakonu skutecznie czuwała nad swymi miejskimi poddanymi. Położenie strategiczne, pozwalające na kontrolę szlaku wodnego i lądowego, wyznaczało wyjątkowe militarne cechy domu konwentu i systemu fortyfikacyjnego Miasta i Zamku. Funkcja gospodarcza owej przestrzeni znalazła odbicie w zlokalizowanych na obszarze Miasta, portu, podzamcza i przedmieściach – spichlerzach, stajniach, folwarkach i browarach.

Za czasów państwa polskiego (1466 – 1772) zamek był siedzibą starostów. Starostwo gniewskie należało do Radziwiłłów, Zamojskich i Lubomirskich. Od 1667 roku starostą gniewskim był przyszły król Polski Jan III Sobieski, a po nim zarządzała zamkiem jego żona Maria Kazimiera.

 

W wyniku I rozbioru Polski w 1772 roku Gniew wraz z Pomorzem Gdańskim znalazł się w granicach państwa pruskiego. Rząd pruski rozpoczął zakrojoną na szeroką skalę rozbiórkę bądź w najlepszym wypadku gruntowną przebudowę większości dawnych zamków krzyżackich. Los ten podzielił też Zamek gniewski. Przeznaczony najpierw na koszary, jednakże niedostosowany zupełnie do tej funkcji, znalazł na początku XIX wieku nowe zastosowanie, jako spichlerz. Kolejna przebudowa Zamku przypadła na lata pięćdziesiąte XIX wieku i w związku z tym jego adaptacji na ciężkie pruskie więzienie dla recydywistów. W trakcie tych prac, realizowanych w epoce romantycznego zainteresowania historią, dokonano między innym rekonstrukcji sklepienia kaplicy, przywrócono pierwotny, ostrołukowy kształt kilku otworom okiennym elewacji południowej, poprawiając tym samym znacznie wizerunek Zamku od strony południowej. Odbudowane zostały też dwie narożne wieże.

Gniew do Polski powrócił w 1920 roku, kiedy to do miasta wkroczyły wojska polskie na czele z gen. Józefem Hallerem. W 1921 roku w niewyjaśnionych okolicznościach wybuchł Wielki Pożar Zamku, który strawił doszczętnie jego trzy skrzydła. Odbudowa zamku przebiegała w dwóch etapach. Pierwszy, w latach 1968 – 1974 oraz drugi, od roku 1992, trwający do dnia dzisiejszego.

Obecnie w murach gniewskiej warowni mają siedzibę m.in. Fundacja Zamek w Gniewie, Oddział Muzeum Archeologicznego w Gdańsku, Centrum Myśliwskie, grupy odtwórców historycznych: „Konfraternia Świętego Wojciecha”, „Żółty Regiment Piechoty Alarmtech”.

 

Organizowane tu od 1992 roku spektakle i inscenizacje historyczne oraz turnieje rycerskie sprawiły, że Zamek Gniewski uznawany jest za jeden z głównych ośrodków upowszechniania historii w Polsce. Przez cały rok na zlecenie firm i biur turystycznych Zamek obsługuje konferencje, zjazdy integracyjne, szkolenia, bankiety oraz biesiady historyczne. Goście według własnych upodobań mogą odbyć niezapomnianą „Podróż w przeszłość” do XV, XVII lub początku XX wieku. Dla zorganizowanych grup młodzieżowych zamek proponuje Tygodnie edukacyjne, jedno i kilkudniowe pobyty z „Żywymi lekcjami historii” i wizytą „Ducha Zamku Gniewskiego”, zimowiska i kolonie letnie z magią i czarami oraz wiele innych atrakcji.

Fundacja Zamek w Gniewie,
ul. Zamkowa 3, 83 – 140 Gniew
tel. 058 535 25 37 tel./fax. 058 535 21 62,
e-mail: bort@zamek-gniew.pl, zamek@zamek-gniew.pl
www.zamek-gniew.pl

Zamek w Rynie

Zamek w Rynie

Ryn to niewielki mazurskie miasteczko, urokliwie położone na przesmyku dwóch jezior: zamkniętego, objętego strefą ciszy jeziora Ołów oraz mającego połączenie ze szlakiem wielkich Jezior Mazurskich, jeziora Ryńskiego. Nad miastem góruje czternastowieczny zamek krzyżacki. Zamek zbudowany został na wzgórzu, najprawdopodobniej w miejscu istniejącego wcześniej galindzkiego grodu. Według legendy zamek i jezioro Ołów, stanowiące naturalną fosę, przypominały Krzyżakom rzekę Ren (Rhein) i. zamki nad nią stojące, stąd być może wzięła się nazwa Ryn.

W latach 1393 – 1525 zamek był siedzibą komturii, którego jednym z pierwszych komturów był Konrad Wallenrod późniejszy wielki mistrz Zakonu Krzyżackiego, a także tytułowy bohater powieści poetyckiej Adama Mickiewicza. Za czasów państwa krzyżackiego znaczenie zamku ryńskiego wyraźnie wzrosło. Zamek bowiem prócz funkcji militarnej, stanowił bazę do walk z Litwinami, pełnił również rolę administracyjno – gospodarczą, zaopatrując Zakon m.in. w ryby, miód i mięso dzikiej zwierzyny.

Mimo strategicznego położenia, grubych murów i masywnej konstrukcji zamek nie oparł się oblężeniu powstańców Związku Pruskiego w poł. XV wieku. Ocalałych, zbiegłych Krzyżaków bezlitośnie topiono w okolicznych jeziorach i bagnach. W krzyżackie władanie zamek powrócił po niespełna roku, odbity przez zaciężne wojska.

Wraz z zamkiem rozwijała się osada (podzamcze), która dała początek przyszłemu miastu. W końcu XV w. podzamcze otrzymało prawo osiedla targowego, co w znacznym stopniu przyczyniło się do jego rozwoju. W XVI w. Ryn stal się centrum administracyjno – osiedleńczym. Po likwidacji Zakonu utworzono tu Starostwo Prus Książęcych.

Niestety najazd Tatarów w połowie XVII w. rozwiał wszelkie marzenia o dalszym rozwoju. Najeźdźcy część mieszkańców wzięli w jasyr, resztę wymordowali, pustosząc i paląc osadę. Ocalał jedynie zamek. W pół wieku później epidemia dżumy dokonała tak wielkich spustoszeń, że niektóre wsie wyludniły się niemal całkowicie. Pozostali przy życiu mieszkańcy opuszczali swoje domostwa chroniąc się w pobliskich lasach.

W 1723 roku Ryn otrzymał prawa miejskie. Miało to ułatwić odbudowę i stanowić bodziec do dalszego rozwoju. Przybywającym tu osadnikom oferowano wiele przywilejów np. przyznawano bezpłatnie plac pod budowę domu, pokrywając jedną trzecią kosztów, zezwalano na bezpłatny wyrąb drzew.

W drugiej połowie XVIII wieku zamek został opuszczony i wystawiono go na licytację. Od końca XVIII do połowy XIX wieku znajdował się w rękach zmieniających się właścicieli prywatnych. W XIX wieku pełnił również funkcję więzienia dla kobiet, a podczas II Wojny Światowej przetrzymywano w nim jeńców rosyjskich, polskich i więźniów niemieckich.
Od lipca 2006 roku na zamku funkcjonuje czterogwiazdkowy ekskluzywny Hotel ZAMEK RYN spełniający oczekiwania najbardziej wymagających gości.

Hotel oddaje do dyspozycji gości prawie 300 miejsc w 140 pokojach, z których 5 to luksusowo wyposażone apartamenty królewskie, a 20 to pokoje o podwyższonym standardzie. Część hotelowa, tak jak każe wielowiekowa historia zamku – została podzielona na cztery części: Zakonną, Rycerską, Myśliwską oraz Więzienną. Stylistyka wnętrz nawiązuje do architektury Zamku, eksponując jednocześnie autentyczne fragmenty fresków, polichromii, gotyckich portali i sklepień. Zamkowa restauracja utrzymana w stylu gotyckim, mieści jednorazowo ponad 300 osób. W karcie goście znajdą przede wszystkim dania kuchni staropolskiej, szlacheckiej i europejskiej.

Prócz tego Hotel posiada również nowoczesne i profesjonalnie wyposażone Centrum Konferencyjno – Kongresowe, na które składa się 6 sal konferencyjnych (z największą Salą Kongresową na 500 osób znajdującą się pod dziedzińcem zamkowym) oraz Biznes Centrum.

HOTEL ZAMEK RYN
MAZURSKIE CENTRUM KONGRESOWO-WYPOCZYNKOWE
pl. Wolności 1, 11-520 Ryn
tel./fax 087 421 80 08
www.zamekryn.pl, www.andersgroup.pl

Zamek w Kętrzynie

Zamek w Kętrzynie

Około 1329 roku na wzgórzu, nad rzeką Guber, Krzyżacy wznieśli drewnianą strażnicę (Rastenburg). Wzniesiono ją na zgliszczach zdobytego jeszcze w XIII wieku pruskiego grodu Rast. Dzisiaj na miejscu tamtych umocnień stoi warowny kościół św. Jerzego. Zadaniem strażnicy i osadzonej w niej załogi była obrona tej części państwa zakonnego przed licznymi wyprawami litewskimi; był to także punkt etapowy w krzyżackich wyprawach na Litwę. Strażnica, dwukrotnie zdobywana i palona przez Litwinów tzn. przez wojska książąt Olgierda w 1345 roku i Kiejstuta w 1347 roku, była każdorazowo odbudowywana, a położona przy niej osada zaludniała się nowymi mieszkańcami.

Komtur Bałgii Johan Schindekopf w dniu 11 listopada 1357 roku nadał osadzie prawa miejskie. W tym też czasie zapewne rozpoczęto budowę murowanego zamku, usytuowanego w południowo-wschodnim narożniku murów miejskich.

Zamek początkowo był budowlą trójskrzydłową, zamkniętą od strony zachodniej murem z bramą wjazdową. W reprezentacyjnym skrzydle północnym mieścił się refektarz, pomieszczenia mieszkalne krzyżackiego urzędnika – prokuratora oraz kaplica. Zamek otoczono murem z trzema basztami w narożnikach i przejazdem bramnym od strony miasta. W zamku i przylegającym do niego folwarku mieściły się: kuchnia, browar, młyn, piekarnia, spichlerz, spiżarnia, zbrojownia, prochownia, kaplica i więzienie.

W czasie wojny trzynastoletniej, w 1454 roku mieszczanie opanowali zamek. Uwięzili wtedy i następnie zgładzili ówczesnego prokuratora zakonnego Wolfganga Sauer’a. Po 1525 roku zamek został siedzibą starostów książęcych.
W końcu stycznia 1945 roku., po zajęciu miasta przez wojska radzieckie, zamek i większa część staromiejskiej zabudowy miasta zostały spalone. Zamek został odbudowany w latach 1962-1967. Zewnętrzny wygląd budowli zrekonstruowano według XIX-wiecznych rysunków Conrad Steinbrechta, odtwarzając gotycką bryłę budowli.
Obecnie mieści się tu Muzeum im. Wojciecha Kętrzyńskiego, biblioteka miejska oraz Centrum Kultury „Zamek”. W Muzeum gromadzone są zbiory związane przede wszystkim z historią miasta i regionu. Dużą ich część stanowią eksponaty z dziedziny sztuki, rzemiosła artystycznego, historii oraz archiwalia, zabezpieczone w pierwszych latach powojennych przez założycielkę Muzeum, Zofię Licharewą. Dzięki temu zabytki o dużej wartości historycznej zostały ocalone od zniszczenia i rozproszenia. Były to m.in. przedmioty pochodzące z wyposażenia okolicznych pałaców i dworów, zniszczonych i rozszabrowanych kościołów, archiwum magistratu, szczątki przedwojennej kolekcji Heimatmuseum Rastenburg oraz Prussia Museum z Królewca.

W Muzeum eksponowane są trzy wystawy stałe:

  1. Wojciech Kętrzyński lata 1838 – 1918,
  2. Zapomniane oblicze miasta – Kętrzyn – Rastenburg XIX – XX wiek,
  3. Pałace i dwory powiatu kętrzyńskiego.

Znajduje się tu interesująca kolekcja rzeźby gotyckiej, meble z XVII-XIX wieku, zbiór epitafiów i chorągwi pogrzebowych, w tym unikatowa na skalę europejską, pochodząca z 1667 roku, dziecięca chorągiew pogrzebowa trzyletniego Botho zu Eulenburg. W bibliotece muzealnej i archiwum zgromadzony jest bogaty księgozbiór o tematyce religijnej oraz zbiór dokumentów z dawnego archiwum miejskiego.

Przez zamkiem umieszczono tablicę upamiętniającą spotkanie polskich oddziałów, wchodzących w skład armii napoleońskiej pod dowództwem generałów J.H. Dąbrowskiego i J. Zajączka, do którego doszło w Kętrzynie 21 czerwca 1807 roku, po bitwie pod Frydlandem 14 czerwca 1807 roku.

Muzeum im. Wojciecha Kętrzyńskiego
pl. Zamkowy 1, 11 – 400 Kętrzyn
tel. 089 752 32 82, tel./fax 752 29 65, www.muzeum.ketrzyn.pl